De voorstelling Small People begon een jaar of anderhalf geleden met een ,,paar losse gedachten”, vertelt Johan Greben. Het waren gedachten over hoe verschillend mensen omgaan met de problemen en uitdagingen van deze tijd. ,,Je hebt een groep die schreeuwt en klaagt, maar uiteindelijk niks doet. Daar tegenover staan de mensen die zich ergens voor inzetten, gewoon aan de slag gaan, samen met anderen. Die groep wordt nog wel eens over het hoofd gezien, alsof ze onzichtbaar is.”

De voorstelling ontwikkelde zich vanuit het basisidee organisch, vervolgt Greben. ,,De tijd gaat door. Er gebeurt van alles, zowel in ons persoonlijk leven als in de wereld. Die gebeurtenissen sijpelen op de een of andere manier door in het scenario en de choreografie.”

De verwijzingen naar persoonlijke ervaringen en het wereldleed zijn in de voorstelling subtiel,  benadrukken de choreografen. Soms zal het voor de kijker niet direct duidelijk zijn wat er op de dansvloer gebeurt. Ivgi: ,,Niet alles is meteen te plaatsen. Dat hoeft ook niet. Wij zeggen: kijk met een open houding, ervaar en voel de emoties die de dansers verbeelden.”

Die emoties worden in Small People onder andere opgeroepen door het spanningsveld tussen de groep en het individu. Af en toe maakt een van de dansers zich los van het collectief. Alsof deze danser wil zeggen: ik ben geen nummer, ik heb een eigen verhaal, een eigen persoonlijkheid. Dan slokt de groep de solist weer op: de strijd om eigenheid is hard en soms ook grimmig. Maar het collectief – de ander – biedt ook troost en bescherming. ,,Uiteindelijk kijk je naar een menselijk verhaal over samenwerking en individuele vrijheid, verlangen en hoop”, aldus de choreografen.

Fotograaf: Paul Sixta