In Being wrong and how to admit it onderzoekt Zarah Bracht het fenomeen ‘fouten bekennen’. Beeldend muziektheater over de onmacht om spijt te bekennen. De voorstelling werd genomineerd voor de BNG Bank Theaterprijs: ‘Zarah Bracht maakt een voorstelling die de actualiteit inhaalt’.
“THIS IS ALL WRONG” – Greta Thunberg.
Het spijt me. I regret. Ich bedauere. Je suis profondément désolé. Zo zelden en moeilijk rollen die woorden uit de monden van politici en bedrijfsleiders. Hunkerend naar een écht excuus – eentje waarbij zowel de politicus als het hele land een traantje of twee moet laten – onderzoekt Zarah Bracht in Being wrong and how to admit it het fenomeen ‘fouten bekennen’.
Geïnspireerd door Yanis Varoufakis’ politieke memoires Adults in the room en de daarin beschreven onmacht van Europese toppolitici om fouten toe te geven, creëert ze een politieke figuur, gespeeld door Kirsten Mulder, die zich in kronkels en bochten wringt om een verontschuldiging uit haar lijf te wurgen voor gemaakte fouten en geleden leed. Mea Culpa.
Via een serie scenische beelden wordt de toeschouwer de beklemmende binnenwereld van deze politica ingeloodst. Begeleid, en soms ook tegengewerkt, door de sound en ritmes van twee drummers live op scène, vecht ze in die wereld met haar eigen demonen: systeemdenken, machtsfantasieën, ontmenselijkende abstracties, de ondankbaarheid van de burger en verdedigingsreflexen. Kan ze onder de formuleringen en maskers, nodig voor het politieke spel, ergens nog de oprechtheid terugvinden om ‘sorry’ te zeggen?
De voorstelling werd genomineerd voor de BNG Bank Theaterprijs 2021. Uit het juryrapport: “Zo ontspint ze de wereld van verantwoordelijkheid en goedpraterij in de westerse politiek en de corporate bedrijfstakken. Maar ook die van de eenzame mens die probeert het juiste te doen.”
Na Wholesale Destruction is Being wrong and how to admit it Zarah’s tweede voorstelling als vaste maker bij Productiehuis Theater Rotterdam. Ze verhoudt zich tot hedendaagse politieke en sociale thema’s, maar blijft ver van een journalistieke of documentaire benadering. In plaats daarvan onderzoekt ze de sentimenten en driften die onder de oppervlakte van maatschappelijke debatten sluimeren. In een compositie van beelden, muziek, beweging en tekst creëert ze een intrigerende en soms surreële wereld waarin ‘de boodschap’ eerder gevoeld dan begrepen kan worden.