“Het is best wennen als enige acteur op het podium tijdens de repetities. Waar je normaal met een cast staat en elkaar afwisselt, sta ik er nu in mijn uppie. Dat betekent dat ik continu scherp en alert moet zijn. Dat is intensief. Tegelijkertijd is het mijn verhaal en na het schrijven van het boek, lukt het me nu om het los te laten en het meer van een afstand te bekijken. Dan voelt het wel dat ik het kan spelen.”

Het is een combinatie van monoloog, een ‘Ted Talk’ en een college met informatie en feiten over thema’s als depressie, kindermishandeling en racisme. Een persoonlijk verhaal met heftige gebeurtenissen en feiten, maar op een toegankelijke manier met voldoende ruimte voor de kijker om er zelf een beeld bij te vormen.  Dat is misschien de beste omschrijving.” Abbie benadrukt zo maar al te graag, een happy end. “Want ik ben het zelf die het verhaal daar nu staat te vertellen. Het is mij overkomen, het was heel heftig, maar ik sta hier nu en het gaat goed met me. Dus er is hoop. Hoop voor kleine en ook grote Abbies.”

Het begon met het delen van zijn verhaal. “Had ik toen maar geleerd om te praten. Om te vertellen hoe het was. Wat het met je doet om op te groeien tussen de Nederlandse en Marokkaanse cultuur.  Om, hoe hard je ook je best doet, je uiteindelijk aan alle kanten bevestigd wordt dat je nergens bij hoort. En ook: hoe het is om als kind op te groeien in een huis waar het niet veilig is en je in angst leeft voor je eigen vader. Ik sprak er niet over, met niemand. En dat deed ik later nog steeds niet. Ook niet toen aan de buitenkant leek alsof er niets aan de hand was. Dat ik voor buitenstaanders de dialectsprekende superallochtoon was die in Venlo actief onderdeel uitmaakte van de gemeenschap. Die voor de klas stond, in het theater speelde en actief was in de politiek. Niemand die zag hoe ongelukkig ik vanbinnen was en hoe ik door depressies en alcoholverslaving langzaam naar de afgrond dreef.”

Toen zijn verhaal uiteindelijk na een tweede zelfmoordpoging naar buiten kwam, wat in eerste instantie vreselijk eng was, bleken de reacties uiteindelijk helemaal niet wat hij altijd dacht dat ze zouden zijn. “Ik verwachtte bevestigd te worden in hoe fout ik het allemaal deed, maar uit de meest onverwachte hoeken ontving ik steunbetuigingen, werd er geluisterd en kreeg ik hulp. Dat was zo’n openbaring. Het was zwart, maar naarmate ik begon te delen, kwam er steeds meer licht. En zo leerde ik: je hebt die andere mensen om je heen nodig. Het is mijn verhaal, maar zonder hen had ik het niet gered. Zo leerde ik om te  praten en zie ik het nu als mijn missie anderen aan te sporen dat ook te doen.”