C’est pas moi
Het Centre Pompidou vroeg filmmaker Leos Carax om via beelden antwoord te geven op de vraag: “Waar ben je, Leos Carax?” ​De regisseur van Pola X (1999), Holy Motors (2012) en Annette (2021) maakte vervolgens een free style zelfportret, vol knipogen en verwijzingen naar zijn uitzinnige werk. Tegelijkertijd is het een liefdevol eerbetoon aan Jean-Luc Godard en David Bowie én een onderzoek naar de macht en politiek van het maken van beelden. Zijn diep persoonlijk film doorkruist zijn 40-jarige carrière, met terugkerende rollen van Carax-personages als Monsieur Merde (Denis Lavant) en Annette, de mysterieuze pop uit Carax’ gelijknamige film. Zijn knallende collage van tekst en filmfragmenten is Carax op zijn best: provocerend, poëtisch en filosofisch.

Allégorie citadine
In de Allegorie van de Grot vraagt ​​Plato zich af: wat zou er gebeuren als een van de gevangenen erin zou slagen zich van zijn ketenen te bevrijden en uit de grot te ontsnappen? Wat als die gevangene Jay was, een jongetje van zeven? Een danseres gaat met haar zevenjarige zoontje naar de casting voor een toneelstuk gebaseerd op de Allegorie van de Grot. Maar wanneer de auditie begint, loopt hij weg, de straten van Parijs op, het avontuur tegemoet. Na hun korte film Omelia contadina werkten Alice Rohrwacher (La Chimera) en fotograaf JR opnieuw samen aan deze fantasierijke samensmelting van film en filosofie, met een opvallende rol voor Leos Carax. Allégorie citadine illustreert hoe beelden – of het nu schaduwen of tastbare objecten zijn – de waarheid kunnen verdraaien of onthullen. Het stadssprookje bouwt voort op het project Retour à la Caverne en Chiroptera van JR, door beelden op te nemen van deze grote openbare kunstinstallatie in Parijs. In Retour à la Caverne transformeerde JR de gevel van het Palais Garnier in een monumentale zwart-wit trompe-l’oeil-afbeelding van een grot. Voor het tweede deel Chiroptera borduurde een groep mensen honderden handafdrukken op de grotwanden.