Wat als je, op het moment dat het er echt toe doet, zo gevat zou zijn als je had gehoopt? In DEAR FRAIL MALE vertelt Just van Bommel een persoonlijke anekdote over een onverwachte ‘ontmoeting’ met een groep jongens. Just zet deze herinnering naar eigen hand in een tekstuele, ritmische performance over het (vrij letterlijke) gewicht van de mannelijke norm.  

Stel, onderweg naar huis word je benaderd door een groep van vijftien jongens. Ze stellen vragen, over ‘wat’ je bent, wat je draagt. Of je een piemel hebt, of niet. Overvallen door de gebeurtenis, ben je niet in staat om te reageren hoe je het liefst zou doen. Ook lukt het niet de juiste vragen terug te stellen. Om nog maar te zwijgen over het gevat benoemen van hoe treurig en dom je belagers eigenlijk zijn. En je kan, in het heetst van de strijd, al helemáál geen empathie opbrengen voor de reden waarom deze ‘kind-mannen’ kwetsende dingen naar je roepen.  

Maar wat als je dat wel kon?  

In DEAR FRAIL MALE geeft Just bovenstaande herinnering een nieuwe vorm. Gedragen door twee mannen (Michael Wanga en Niels van Heijningen), duikt Just in de worstelingen van deze jongens in hun zoektocht naar een identiteit, binnen een samenleving die agressie ziet als kracht en kwetsbaarheid als zwakte. Naast een weerwoord op het gedateerde, gangbare manbeeld, is de voorstelling een verwoede poging om mannen te inspireren een emanciperende stap te zetten.