Children of Men is met recht een bekroonde film: de actie en het verhaal zijn meeslepend, de cinematografie magnifiek. Maar het gaat verder dan dat. De film houdt de maatschappij ook een spiegel voor, en zet aan het denken. Want hoe zit het eigenlijk met het toekomstperspectief in ónze samenleving, waarin een destructief kapitalisme hoogtij viert?

Na de film gaan we hierover in gesprek met onderzoeksjournalist Sjors Roeters. Samen bespreken we Children of Men als een confronterende metafoor voor de gevoelens van toekomstloosheid en het verlies van hoop in onze huidige kapitalistische maatschappij. Tegelijkertijd buigen we ons over de vraag: hoe herwinnen we dan die verloren toekomst?

Onze samenleving en planeet bevinden zich in een multicrisis, maar toch lijken we nog steeds bevangen door een ‘kapitalistisch realisme’: een diep verankerd geloof dat kapitalisme ondanks alles toch het enige werkende systeem is, en dat er geen écht betrouwbare alternatieven voor zijn te bedenken. En als dat dan wél lukt, slokt de allesverslindende kapitalistische machine deze eigenlijk altijd weer op. Fundamentele verandering blijft uit, de maatschappelijke ineenstorting gaat door.

We weten dat we zo niet verder kunnen, maar iets beters bedenken én bestendigen kunnen we, als het erop aankomt, dus ook niet. “It is easier to imagine the end of the world than the end of capitalism”. Een troosteloos vooruitzicht. Waar is de hoop, waar is de verbeelding, waar is de toekomst, in zo’n samenleving?

In het nagesprek gaan we op zoek. We bekijken Children of Men door een kapitalistisch realistische lens, en werpen zo niet alleen een interessant licht op de film, maar ook op onze huidige maatschappij. Samen met Sjors verkennen we: hoe kunnen we omgaan met kapitalistisch realisme en kapitalistische toekomstloosheid? Wat kunnen we doen? Hoe kan het tóch anders? Moeten we op zoek naar hoop, of juist onze wanhoop aanboren en laten gelden? Hoe heroveren we de toekomst?