In zijn debuutfilm The Village Next to Paradise zoomt regisseur Mo Harawe in op een familie die het beste probeert te maken van een slechte situatie. Gevangen tussen droom en drone. Zo zou je het leven van de alleenstaande vader Mamargade en diens slimme zoon Cigaal kunnen omschrijven. Ze wonen in een afgelegen dorp aan de Indische Oceaan, compleet met witte zandstranden die baden onder een idyllisch blauwe lucht. Toch hangt er constant onheil in de lucht van hun kleine Somalische dorp: door de war on terror kan er steeds een drone-aanval plaats vinden.

De jonge Cigaal deelt zijn fantasierijke dromen met iedereen die ze wil horen, terwijl Mamargade’s gescheiden zus Araweelo graag een naaimachine wil kopen om een winkeltje te kunnen openen. Door ons onder te dompelen in het alledaagse leven van een Somalisch dorp met het alomtegenwoordige geluid van de woestijnwind, de golven die tegen de kust klotsen, de levendig kleurrijke landschappen en stoffen, krijgt Harawe’s liefdevolle en tedere werk een documentaire-achtige kwaliteit. Zijn onpartijdige, filmische blik brengt de kijker dicht bij zijn personages, die hun eenvoudige doelen met waardigheid nastreven.

In dit rustig verbluffend debuut bewandelen drie personages hun eigen weg, misschien niet naar het paradijs, maar wel naar iets wat er dichtbij komt. Door middel van deze hartverwarmende film schenkt Harawe zijn personages en zijn land een onschatbaar geschenk van hoop. Zelden is het thema veerkracht en hoop op zo’n on-dramatische en on-sentimentele wijze in beeld gebracht. Daarin is de film veel sterker dan veel andere films die zogenaamd over hoop gaan. ]