Toneelgroep Maastricht
Klik op één van de tijden en koop je tickets:
Toneelgroep Maastricht
Toneelgroep Maastricht brengt een toneelversie van het succesvolle autobiografische boek Ik blijf bij je van Abbie Chalgoum, dat hij met Alwin Grijseels schreef. Abbie, die zelf de hoofdrol speelt, neemt ons mee naar zijn aangrijpende verleden waarin hij zich van jongs af aan staande probeert te houden tussen twee culturen. Michel Sluysmans regisseert deze troostrijke en ontroerende vertelling over een man die zijn leven lang vecht om erbij te mogen horen en te worden gezien voor wie hij is.
Abbie Chalgoum komt in 1983 als peuter van Marokko naar Nederland. Dertig jaar later is hij dé knuffelallochtoon van Venlo. Een geliefd docent, Prins Carnaval, verkiesbaar voor de PvdA, Jezus tijdens de Passiespelen: hij is het toonbeeld van integratie en het leven lijkt hem toe te lachen. Maar in 2013 beleeft hij de donkerste nacht van zijn leven als hij wordt gegrepen door een depressie en een zelfmoordpoging doet. Want wat zijn buitenkant niet laat zien, zijn de destructieve demonen die hem van binnen verscheuren: de verstoorde band met zijn vader, de stemmen in zijn hoofd en zijn overmatige drankgebruik.
Spel: Abbie Chalgoum | Regie: Michel Sluysmans
Theater,
Spel: Abbie Chalgoum | Regie: Michel Sluysmans
Theater
“Het is best wennen als enige acteur op het podium tijdens de repetities. Waar je normaal met een cast staat en elkaar afwisselt, sta ik er nu in mijn uppie. Dat betekent dat ik continu scherp en alert moet zijn. Dat is intensief. Tegelijkertijd is het mijn verhaal en na het schrijven van het boek, lukt het me nu om het los te laten en het meer van een afstand te bekijken. Dan voelt het wel dat ik het kan spelen.”
Het is een combinatie van monoloog, een ‘Ted Talk’ en een college met informatie en feiten over thema’s als depressie, kindermishandeling en racisme. Een persoonlijk verhaal met heftige gebeurtenissen en feiten, maar op een toegankelijke manier met voldoende ruimte voor de kijker om er zelf een beeld bij te vormen. Dat is misschien de beste omschrijving.” Abbie benadrukt zo maar al te graag, een happy end. “Want ik ben het zelf die het verhaal daar nu staat te vertellen. Het is mij overkomen, het was heel heftig, maar ik sta hier nu en het gaat goed met me. Dus er is hoop. Hoop voor kleine en ook grote Abbies.”
Het begon met het delen van zijn verhaal. “Had ik toen maar geleerd om te praten. Om te vertellen hoe het was. Wat het met je doet om op te groeien tussen de Nederlandse en Marokkaanse cultuur. Om, hoe hard je ook je best doet, je uiteindelijk aan alle kanten bevestigd wordt dat je nergens bij hoort. En ook: hoe het is om als kind op te groeien in een huis waar het niet veilig is en je in angst leeft voor je eigen vader. Ik sprak er niet over, met niemand. En dat deed ik later nog steeds niet. Ook niet toen aan de buitenkant leek alsof er niets aan de hand was. Dat ik voor buitenstaanders de dialectsprekende superallochtoon was die in Venlo actief onderdeel uitmaakte van de gemeenschap. Die voor de klas stond, in het theater speelde en actief was in de politiek. Niemand die zag hoe ongelukkig ik vanbinnen was en hoe ik door depressies en alcoholverslaving langzaam naar de afgrond dreef.”
Toen zijn verhaal uiteindelijk na een tweede zelfmoordpoging naar buiten kwam, wat in eerste instantie vreselijk eng was, bleken de reacties uiteindelijk helemaal niet wat hij altijd dacht dat ze zouden zijn. “Ik verwachtte bevestigd te worden in hoe fout ik het allemaal deed, maar uit de meest onverwachte hoeken ontving ik steunbetuigingen, werd er geluisterd en kreeg ik hulp. Dat was zo’n openbaring. Het was zwart, maar naarmate ik begon te delen, kwam er steeds meer licht. En zo leerde ik: je hebt die andere mensen om je heen nodig. Het is mijn verhaal, maar zonder hen had ik het niet gered. Zo leerde ik om te praten en zie ik het nu als mijn missie anderen aan te sporen dat ook te doen.”
Net als velen uit Abbies omgeving, wist ook Michel niets van die zwarte kant en de depressies die het leven van de ogenschijnlijk succesvolle en sociaal actieve auteur en acteur uit Venlo in zijn greep hielden. Tot zijn boek vorig jaar verscheen en Michel in een radio-interview met Abbie hoorde hoe hij openlijk en op indringende wijze sprak over zijn jeugd en de tragedies die zich hadden afgespeeld. Michel: “Abbie en ik hebben in het verleden verschillende keren samengewerkt op het toneel en in de film, maar ik had geen idee dat dit speelde. Door zijn boek kwamen we uiteindelijk weer met elkaar in contact. Abbie liep toen al met het idee om zijn verhaal in theatervorm te delen, om zo een groter publiek te kunnen bereiken. Het script dat er lag, vond ik minder passend. Ik ben met een voorstel gekomen om een nieuwe bewerking te maken. Terug naar de basis met Abbies boek Ik blijf bij je als bron.”
En dus ook: met alleen Abbie op het toneel. Michel: “Zonder tegenspelers, want dat is de meest eerlijke manier die er is. In mijn ogen doet dat veel meer recht aan zijn verhaal dan wanneer het nagespeeld wordt door andere acteurs. Dat hij nu degene is die zelf zijn eigen levensverhaal vertelt, dat maakt de impact vele malen groter.” Dat betekent dus ook dat Michel een stuk moet regisseren waarin de acteur ook de persoon is die zijn eigen leven speelt, wat zeker even spannend was. “Wederzijds vertrouwen is een belangrijk sleutelwoord. Ik ben me bewust dat het zijn verhaal is en het over zijn leven gaat. Daar ga ik zorgvuldig mee om. Op zijn beurt vertrouwt Abbie op mijn expertise om hier een mooi theaterstuk van te maken. Dat we het verhaal ook zo goed mogelijk vertellen, met het juiste, geluid, licht, decor, vorm en script.”
“Een indringend, pijnlijk en persoonlijk verhaal, vanuit een verlicht hier en nu.”