Veel mensen laten zich voorstaan op het spreken van de Harde waarheid… 

Waarom is dat? Dat woorden die hard zijn als waar worden gezien? En gaat de zachte waarheid verloren, die net zo waar is misschien? Van Dolron schrijft een nieuwe wereldgeschiedenis met kleine gebaren en zachte woorden die niet in de geschiedenis terecht kwamen maar haar wel veranderden. Haar voorstelling is geen voorstelling, maar een voorstel voor een betere wereld. Waarin we ons durven uitspreken. Niet schreeuwend, maar stamelend. Waarin we elkaar steunen en uitreiken. Waarin we niet opzoek zijn naar resultaat, maar zien dat de schoonheid schuilt in het verrichten van een goede daad. Met het publiek als gesprekspartner duidt Laura deze tijd, en zet ze tegenover het geschreeuw een ferme zachtheid. 

“Ik ben in de overgang en word steeds zachter. De wereld wordt harder en ik word zachter. Kleine kussentjes overal die ik nog niet kende. Mijn oren verzakken een beetje in mijn hoofd, een kleine rimpel allebei. Het is een stil en zoet proces, en het bevalt me, ik ben minder bang. Maar ik heb het wel nodig dat Trump enzo een beetje rustig aan doen. Ik hoop dat hij komt kijken. Denk het niet.” – Laura van Dolron 

Van Dolron gaat op zoek naar mensen die de geschiedenis veranderden door zachtheid, schoonheid en waarachtigheid. Zij die kleine gebaren maakten, die groots werden. Die moed toonden, door niet mee te gaan in geweld. Die offers brachten, die misschien niemand zag, maar die de wereld mooier maakte. Kom en vier ze, deze mensen. En voel dat je er een van hen kan zijn. Dat alles wat je doet uit liefde, bijdraagt. Al is het nog zo klein.